geschreven en gelezen door Margreet Schouwenaar
bij de uitvaart op 23-9-2011 van
H.J. Gerritsen, geboren 30-1-1939, overleden 13-9-2011
LAAT HET ZO ZIJN
Omdat de bomen zwijgend staan
onder de talen van de lucht,
een vogelvolk op hun takken,
vindt de wind zich in hun blad terug.
In dat waaien, wiegen, wagen,
in dat luchten en dat luwen
vind ik jou en noem je naam, zacht
als gras, als avond, als karrensporen
op een pad. Ik strooi letters in de wind
zodat hij je vindt in het ritselen
en razen, het blazen en bedaren.
Dat je met de bomen mag waken
wens ik, zonder vragen, zingend,
hoopvol. Laat het zo zijn. Ik ben
hier. De wind zal je dragen. Een zucht,
stuivend als zand op een pad. Een thuiskomst.
Iemand noemt je naam en jij zal opstaan.
​
*
​
geschreven en gelezen door Adrie Oudejans
bij de uitvaart op 16-4-2012 van
H.J.L. van der Male, geboren 13-1-1944, overleden 6-4-2012
VRAGEN
Hoeveel hoofden meer
dan boven je graf
hebben zich over je
wieg gebogen?
Hoeveel mensen
die meeliepen op je pad
hebben je losgelaten
toen jij je eigen afslag koos?
Hoeveel loden voeten
blijven op afstand staan nu jij
jouw laatste stukje gaat?
Vragen die boven
het maaiveld blijven hangen
nu jij naar rust bent afgedaald.
​
*
​
​
geschreven en gelezen door Annek Groot
bij de uitvaart op 23-7-2012 van
R.W. Verkaik, geboren 8-4-1955, overleden 7-7-2012
​
STIL
​
Stiller dan nu zal het niet meer zijn
nu je hart is gestopt met kloppen
de wind is gaan liggen
het blad bewegingsloos
staar ik naar omlaag en denk
Stiller dan nu zal het niet meer zijn
nu je mond en woord zijn verstomd
het verhaal is verteld
de zin zonder geluid
zwijg jij voorgoed en ik voel
Stiller dan nu zal het niet meer zijn
nu gedachten een kant op gaan
van hier naar elders
door het heelal
denk ik aan jou en weet
Stiller dan nu zal het niet meer zijn
op deze aarde die ons verbond
​
​
*
​
geschreven en gelezen door Elly Stolwijk
bij de uitvaart op 25 juni 2013 van
Cornelis Rodenburg, geboren 8 april 1949, overleden 17 juni 2013.
sinds zondag neemt de maan weer af
zag je haar vorige week nog groeien?
wanneer heb je voor het laatst op blote
voeten gelopen? stiekem gestaan in je graf
dat hier open voor ons ligt?
of heb je je bijenschoenen aangetrokken
zodat je gedachten voor de laatste maal
konden zwermen, richting zon?
wanneer heb je de honing geproefd,
het zoete zachte smelten op je tong?
wanneer heb je aan je huid de wol
gevoeld? de warme grauwe krullen
van de kudde die de stal heeft verlaten
waar het warm is, nog even, want
straks voegt koelte zich bij de stilte
van je kwetsbare en oersterke rug die
gekeerd is naar de aarde. hier is de kilte
genereus voor wie zich verhitte tegen
wat niet klopte. er is een wens dat jij
mag reizen en rusten voorbij de sterren
​
​
*
​
geschreven en gelezen door Thea Houtenbos
bij de uitvaart op 2 september 2013 van
Jozef Jan Klaasse, geboren 4 september 1948, overleden 26 augustus 2013.
DOOR KOU GEDOOFD
Zo telt
uw leven,
strijd niet meer
verloren mens
verlaten kind.
Zo rusten voeten,
handen in
stil landschap
van groen licht.
Zo dooft
een koude steen
uw hart
uw vuur.
Zo buig ik
voor u
in dit getelde
laatste uur.
​
​
*
​
geschreven en gelezen door Elly Stolwijk
bij de uitvaart op 8-9-2014 van
Reindert van Kooten geboren 21-12-1947 en overleden 26-8-2014
toen wij in september iemand moesten begraven
dit is de mooiste tijd van het jaar, nu
de dauwbramen rijp zijn en de heide-
honinggeur je tegemoet komt, vooral
in de ochtendzon, als de bijen nog slapen
die heide die zo paars en roestig is
dat je kan gaan geloven in hogerhand
uitgebloeide wilgenroosjes wiegen
witjes naast de laatste teunisbloem
daarboven mag je zweven als pluizig
zaad. drijven op de stromen tot
het stiller wordt en donker rondom -
je daalt hier neer en geeft je door
​
​
*
​
geschreven en gelezen door Margreet Schouwenaar
bij de uitvaart op 27 maart 2015 van
Ingrid Hendrix geboren 20 april 1968 en overleden op 22 maart 2015
Een woord dat wekt
Ik was zolang de weg mij droeg,
stond te lang voor het diepe water;
waar altijd maar en telkens weer
die kreet klonk en het water
ongehinderd plooide.
Kijk wat mijn leven was: deze dag
deze lucht, dit water deze stad
zonder woord dat mij wekt. Noem mij,
ik ben als jij mij noemt; mijn naam
is vol verhalen.
Een leeg huis is te verdragen onder
een lucht die strak op de aarde rust,
in een stad die weet waar mijn kreet
over het water dwaalde. Schep mij
uit wat ik naliet.
geef mij een woord, een woord geeft
een hart en een wereld misschien
waar boten varen, de wind, de zeilen
bolt. Hier stond mijn stoel, leeg
een klein graf,
maar bezit haar met verhalen en
ze reikt haar arm, leent haar rug.
In jouw woorden roept die vogel,
slaat een vis dat kreukelend water,
even terug.
​
​
*
geschreven en gelezen door Adrie Oudejans
bij de uitvaart op 1-6-2015 van
Marinus Eliza Hoonderd, geboren 18-9-1935, overleden 21-5-2015
De huid van de aarde,
voor de goudvink
als zacht verend veen,
voor de pechvogel
van keileem en steen,
ligt open.
Een deur-breed vlak
aards ongelijk is
voor jou
terzijde geschoven,
als doorgang
naar diepere lagen
waar geen verschil in
begaanbaarheid bestaat
​
​
*
geschreven en gelezen door Margreet Schouwenaar
bij de uitvaart op 23 september 2015 van baby Angel.
Baby Angel werd in december 2014 gevonden in het park van de Rekerhout.
KLEINE
De aarde bleek geen schoot en ook
de wind is niet gaan liggen. Je was
al dood, zo ver als sterren of als sneeuw.
Zo koud jouw lichaam. Al wat je was
is weer voor jou, stil, zonder naam.
Je weg kent geen verhaal; je hebt
je voetstap nagelaten. Wit daalde
je wezen. Alles werd klaar. Jij werd
verwacht, gedragen, in handen
genomen, losgelaten als winterse
neerslag in de armen van de aarde.
Je bent niet verlaten. Je bent gebracht.
Vogels trekken een V in een lucht
die zacht gesponnen wacht. Vrede
kleine, in de minne van deze stad.
*
geschreven en gelezen door Anneke Goddijn
bij de uitvaart op 18-5-2016 van
IJsbrand Denhoorn geboren 16-9-1943 en overleden april of mei 2016.
Wanneer werd u voor het laatst
bij uw naam geroepen,
om wie riep u in uw laatste uur?
Niets weet ik van uw leven
noch weet u iets van mij.
Verbonden staan wij even
op deze laatste plek.
Zo gaat dat soms, zo is
het leven soms. Toch?
Eens waren er mensen
waarmee u praatte, lachte.
Hebben zij om u gehuild
toen u uw eigen pad ging
of liep u geruisloos weg?
Kon het anders,
een woord, wat aandacht,
een lachend roepen van uw naam,
hadden wij hier dan met meer gestaan?
Ik noem u bij uw laatste gang
bij uw naam: IJsbrand Denhoorn.
dat zij wordt meegenomen op
de adem van de wind
en al wat van u rest
iets nieuws begint.
​
​
*
Geschreven en gelezen door Adrie Oudejans
bij de uitvaart op
van Ferdinand Kabboord geboren 06-07-1957 en overleden 04-04-2017
​
al kon ik woorden vinden
om oude bomen
recht te doen staan
om de adem van de wind
even te laten stokken
als jij wordt langs gedragen
al kon ik woorden vinden
voor het kraken van
ontbrekende stappen op
het grint van je laatste pad
om stem te geven geven
aan taal noch teken
dan nog
*
Geschreven en gelezen door Hilde Slooff
bij de uitvaart op 10 april 2017
van Mahmut Kosmaz geboren op 1 -3- 1960 en overleden september 2017
​
Van een wens bij een wieg tot een woord
bij de dood en het leven daartussen.
Wie wiegt de wieg, wie weet van winter.
Moedertaal, gezel van bloei
en bloed, van daar naar hier
op zoek naar nieuw geluid.
Regen van letters en liedjes
van geleden verleden, glimlachgeluiden
en lawaai vol zonneschijn.
Levende taal staat stil bij de dood,
uw dood, een woord bij dit graf,
bloemen zullen spreken op uw graf.
​
*
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
