Jan Jansz. Weltevree

Op enig moment moet hij beseft hebben

De Rijp nooit terug te zien, voorgoed
in het gesloten land te moeten blijven,
een reis gemaakt van nooit weerom.

Wat dacht hij, was hij wanhopig,
tot hij besloot om er het beste van te maken?
Hij leerde de taal, aanvaardde de gewoonten,
en stichtte een gezin. Hij aardde.
 
De man uit het Westen, de eerste
die Korea ooit zag
werd een man van het Oosten,
tevreden met wat hij had bereikt.

Zijn naam gaat heen en weer
tussen Pak Yon en Weltevree.
In hem raken de verschillen elkaar,
verbinden tot op de dag van vandaag.


Petra van Rijn

Voor de vrienden van Bioland

of  Stilleven, maar niet heus

Overal pronkstukken, de pauwenstaart, 
bloeiende toortsen van de kastanje of het
gouddraad in de tulbandman van Rembrandt.
Hier, midden in het land, pronkt grond, 
als een tafelstuk bij een koninklijk diner. 

Eerst een zweem van kleur op de keverbank, 
dan in vol ornaat: ereridderkruid naast dove 
disteldodde, echte wilgewortel en een harig
engelroosje. De baltsende fuut imponeert,
slaat zijn vrouw met een vers opgediept visje.

Zonder pracht en praal gebeurt het echte werk
ondergronds, luchtige gangen voor vrij gebruik, 
voor het nut van het algemeen, gegraven door 
een dienstbare arbeider, onooglijk vermomd.
Bestaat er zoiets als een koninklijke worm?

Monsters van een spade diep tonen krioelend 
leven, de worm denkt niet na, de worm doet goed.
Mag voorgedragen voor een lintje, een ode aan
een vitaal lokaal klimaat. Toekomstig ridder in de 
orde van de bodembalans, leve de pronkworm.

©Hilde Slooff